Smakelijk

We zitten op houten stoelen onder een openstaande garagedeur. Ongeveer twee meter achter ons rijdt er een oneindige stoet aan auto's en scooters. In de hoek staan lege kratten en een stapel dozen opgestapeld, met daarop de helmen en jassen van het personeel. Wij begrijpen het ook niet, wie heeft er een jas nodig met deze temperaturen? Geen kaarsjes en mooi bestek op tafel, maar slechts een plastic asbak en een tissuehouder die de nodige jaren heeft meegemaakt. Erg romantisch is het kleine restaurantje niet, maar dat heeft juist z'n charme. De lach van de lieve Indische vrouw wanneer we een woordje Bahasa Indonesia proberen te spreken is zeldzaam vriendelijk. Je voelt de warmte die de kleine Warung uitstraalt, al wordt dat gevoel ook wel versterkt door de uitlaatgassen. Zodra we een hap nemen van onze Soto Ayam draaien we ons om en kijken we nog eens naar het open keukentje, dat voor het merendeel uit oude meuk bestaat. Op slechts een paar vierkante meter staat een kleine Indische vrouw rustig aan op haar teenslippers de lekkerste maaltijden te bereiden. We draaien weer terug en laten onze smaakpapillen genieten van deze culinaire verwennerij.