Euforisch

We voelen de kou door onze windstoppers heen. De omgeving is donker en grauw, maar het gevoel wat overheerst voelt onbeschrijflijk goed. Een kwartier geleden scheen ik met mijn hoofdlamp naar boven, waar ik Happy en Kelly in het donker zag lopen richting de zwarte contouren van de top. De digitale cijfers van mijn horloge geven aan dat het kwart voor zes in de ochtend is. We zijn al ruim drie uur aan het klimmen op een smalle en steile kraterrand en ik merk dat mijn energie heeft plaatsgemaakt voor frustratie. Elke stap in het vulkanische grind voel je in je benen. Om de zoveel tijd horen Happy en Kelly wat Nederlandse scheldwoorden voorbij komen. Ze beseffen dat de stap die ik omhoog heb gezet tevergeefs was en mijn voet met de dubbele snelheid naar beneden glijdt in het grind. Het hele gevoel van zelfvertrouwen is met de wolken mee gezakt naar het dal. 1100 meter hoger en drieënhalf uur na de start van onze poging staan we op de top van de Rinjani. De zon komt langzaam op achter een bijzonder wolkendek dat op dezelfde hoogte hangt als dat wij staan. In het oosten zien we Flores liggen en wanneer we ons omdraaien kijken we in de verte uit over Bali en de Gili's. Zodra de zon volledig op is gekomen schijnen de lichtstralen door de wolken op het dal dat ruim twee kilometer onder ons ligt. Het uitzicht... De nachtmerrie van een half uur geleden heeft plaatsgemaakt voor een droom. Een droom die we nooit meer zullen vergeten.