Hoogmoed

We staan op een kraterrand van enkele meters breed. Aan beide kanten loopt het steil naar beneden, waar een dik wolkendek het uizicht aan de fantasie over laat. Vanmorgen liepen we samen met Happy, onze gids, door een heuvellandschap met uitgestrekte groene velden. Na een heerlijke noodlesoep als lunch begonnen we aan het lastigste gedeelte van vandaag. Hellingen van 35 graden tussen de bomen door en over stenen heen. We voelen ons goed en de kilo's op onze rug veranderen van een last op onze schouders naar een hulpmiddel om stabiel te blijven. Happy vertelt ons dat Rinjanibeklimmers er gemiddeld acht uur over doen om vanuit Sembalun naar het kamp op de kraterrand te komen, een hoogteverschil van 1500 meter. Wij beklimmen deze eerste route in zes uur en twintig minuten. Vol zelfvertrouwen vragen we Happy of hij ons vannacht meeneemt naar de top van de vulkaan, iets wat aanvankelijk niet op de planning stond. Het dikke wolkendek trekt inmiddels langzaam open en op een hoogte van 2600 meter kunnen we aan de horizon het eiland Flores zien liggen, waar we vorige week nog de diepe zee aan het verkennen waren. Om zeven uur 's avonds begint de slaapzak in onze knalgele tent er al heel aantrekkelijk uit te zien en we maken ons op voor een korte nacht.